วันจันทร์ที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2553

ขั้นที่ 4 พิจารณาว่า ความโกรธ คือ การสร้างทุกข์ให้ตัวเอง และเป็นการลงโทษตัวเองให้สมใจศัตรู

ธรรมดาศัตรูย่อมปรารถนาร้าย อยากให้เกิดความเสื่อมและความวินาศวอดวายแก่กันและกัน คนโกรธจะสร้างความเสื่อมพินาศให้ตัวเองได้ตั้งหลายอย่าง โดยที่ศัตรูไม่ต้องทำอะไรให้ลำบากก็ได้สมใจของเขาเช่น “ศัตรูปรารถนาว่า ขอให้มัน ไม่สวยไม่งาม มีผิวพรรณไม่น่าดู”
“ขอให้มันนอนเป็นทุกข์ ขอให้มันเสื่อมเสียประโยชน์ ขอให้มันเสื่อมสมบัติ ขอให้มันเสื่อมยศ ขอให้มันเสื่อมมิตร ขอให้มันตายไปตกนรก” เป็นต้น
เป็นที่หวังได้อย่างมากว่า คนโกรธจะทำผลร้ายเช่นนี้ให้เกิด แก่ตนเองตามปรารถนาของศัตรูของเขา
ด้วยเหตุนี้ ศัตรุที่ฉลาดจึงมักหาวิธีแกล้งยั่วให้ศัตรูของเขาโกรธ จะได้เผลอสติทำการผิดพลาดเพลี่ยงพล้ำ ในทางตรงข้ามถ้าสามารถครองสติได้ ถึงกระทบอารมณ์ที่น่าโกรธก็ไม่โกรธ จิตใจไม่หวั่นไหว สีหน้าผ่องใส กิริยาอาการไม่ผิดเพี้ยน ทำการงานธุรของตนไปได้ตามปกติ ผู้ที่ไม่ปรารถนาต่อเรานั่นแหละจะกลับเป็นทุกข์ ส่วนทางฝ่ายเราประโยชน์ที่ต้องการก็สำเร็จไม่มีอะไรเสียหาย
อาจสอนตัวเองดังต่อไปนี้ว่า

“ถ้าศัตรูทำทุกข์ให้ที่ร่างกายของเจ้า แล้วไฉนเจ้าจึงมาคิดทำทุกข์ที่ใจตนเอง ซึ่งมิใช่ร่างกายศัตรูสักหน่อยเลย”
“ความโกรธเป็นตัวตัดรากความประพฤติดีงามทั้งหลายที่เจ้าตั้งใจรักษา เจ้ากลับไปพะนอความโกรธนั้นไว้ ถามหน่อยเถอะใครจะเซ่อเหมือนเจ้า”
“เจ้าโกรธว่าคนอื่นทำกรรมที่ป่าเถื่อน แล้วไยเจ้าจึงปรารถนาจะทำกรรมเช่นนั้นเสียเองเล่า”
“แล้วนี่เจ้าโกรธ มาแล้วจะทำทุกข์ให้เขาได้หรือไม่ก็ตาม แต่แน่ๆ เจ้าได้เบียดเบียนตัวเองเข้าแล้วด้วยความทุกข์ใจเพราะโกรธนั่นแหละ”




ที่มา : หนังสือทำอย่างไรจะหายโกรธ, พระพรหมคุณาภรณ์

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น